Για πούδρα εκτός πίστας, χιονοδρομικά όπως Kuhtai, Kaprun, Galtur, St Anton, Lech, Zurs, Obertauern και Ischgl αποδείχτηκαν στις περισσότερες σεζόν αξιόπιστα, για συχνές χιονοπτώσεις, πανέμορφες λιακάδες και γιατί οι πίστες αργούν να διαστρωθούν. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλο που το St Anton θεωρείται η μέκκα του σκι εκτός πίστας, είναι εξαιρετικά πολυσύχναστο κέντρο και οι διαδρομές που έχουν εύκολη πρόσβαση από τους αναβατήρες, πατιούνται πολύ γρήγορα. Ωστόσο, η περιοχή αυτή επωφελείται από συχνές ισχυρές χιονοπτώσεις.

Η πολιτική της Αυστρίας σχετικά με το σκι και snowboard εκτός πίστας είναι αρκετά χαλαρή, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να δίνετε προσοχή στις προειδοποιήσεις των ειδικών και αυτό διότι η Αυστρία διαθέτει το δικό της μερίδιο θανάτων από χιονοστιβάδες. Ελέγχετε τα παρακάτω δελτία χιονιού για τελευταία νέα, καθώς οι καιρικές συνθήκες στις Αλπεις μεταβάλλονται γρήγορα. Γενικά, οι καλύτερες συνθήκες χιονιού στην Αυστρία δημιουργούνται από καιρικά συστήματα που έρχονται από βόρειες ή βορειοδυτικές κατευθύνσεις, αλλά οι χιονοπτώσεις από οποιαδήποτε κατεύθυνση προσφέρουν αξιόπιστη χιονοκάλυψη στα χιονοδρομικά μεγαλύτερων υψομέτρων.

Η Αυστρία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 6 κυριότερες χώρες για σκι, και έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του σκι κατάβασης τον τελευταίο αιώνα.

Υπάρχουν περισσότερα από 600 χιονοδρομικά κέντρα όλων των μεγεθών σε κάθε γωνιά της χώρας, από τις φημισμένες ορεινές περιοχές Tirol και Stiermark στα Δυτικά, ως τους λόφους στα Ανατολικά.

Σε αντίθεση με το καθεστώς των γειτονικών Αλπικών χωρών, τα χιονοδρομικά κέντρα που χτίστηκαν ως αυτοσκοπός είναι εξαιρετικά σπάνια στην Αυστρία. Παρόλο που πολλά από τα πιο φημισμένα χιονοδρομικά της χώρας έχουν οικοδομηθεί κατά 95% από το μηδέν χάρη στην επιτυχή τους πορεία και τις επεκτάσεις τους τα τελευταία 60 χρόνια, σχεδόν όλα τα νέα κτίρια οικοδομούνται σύμφωνα με αυστηρούς κανονισμούς, σε κλασικό στυλ σαλέ, ώστε τα χωριά τα παραμένουν γραφικά. Εξαιτίας αυτού είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν ένα κτίριο είναι 2 ή 200 ετών.

Οι επικριτές του σκι στην Αυστρία υποστηρίζουν ότι η μη κατασκευή χιονοδρομικών κέντρων σε υψηλές ορεινές περιοχές έχει ως αποτέλεσμα το γεγονός ότι τα Αυστριακά κέντρα είναι χαμηλών υψομέτρων - ξεκινώντας από περίπου 600 με 1.000m από το επίπεδο της θάλασσας, ενώ συχνά oι ψηλότερoι αναβατήρες τους βρίσκονται κάτω από τα 2.000m - κάτι το οποίο επηρεάζει αρνητικά την χιονοκάλυψη.

Πράγματι, ένα από τα γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα που επικρίνεται για το γεγονός αυτό, το Kitzbühel, σε δημοσίευσή του απέδειξε ότι η χιονοκάλυψη του δεν έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία 50 χρόνια. Ίσως κατά μέσο όρο, η σεζόν να ξεκινούσε μια ημέρα νωρίτερα ή να τελείωνε μια ημέρα αργότερα κατά τη δεκαετία του 1960, αλλά σε γενικές γραμμές διατηρείται σχετικά σταθερή.

Επιπλέον, η Αυστρία έρχεται πρώτη όχι μόνο έναντι των γειτονικών χωρών της, αλλά και ολόκληρου του κόσμου, στο σκι σε παγετώνες. Για αρκετούς από τους μήνες του χρόνου στο διάστημα μεταξύ Μαΐου και Νοεμβρίου, έως και οκτώ παγετώνες είναι σε λειτουργία, όταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του βορείου ημισφαιρίου οι ανοικτοί παγετώνες δεν ξεπερνούν τους τρεις. Μέσα σε αυτούς τους οκτώ βρίσκεται και ο ψηλότερος αναβατήρας της χώρας σε υψόμετρο 3.440m, στο Pitztal Glacier.

Κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, η Αυστρία ήταν ο δημοφιλέστερος προορισμός για τους Βρετανούς σκιέρ, ενώ πλέον παραμένει στην δεύτερη θέση μετά τη Γαλλία. Μπορεί να στερείται των απέραντων εκτάσεων σκι των Γαλλικών Άλπεων (η μεγαλύτερη περιοχή δημιουργείται με μια αραιά σύνδεση μεταξύ των 280km του Skiwelt και των 160km γύρω από το Kitzbühel, ωστόσο οι υποστηρικτές των Αυστριακών χιονοδρομικών ξεχωρίζουν την ποικιλία του ανάγλυφου, με διαδρομές ανάμεσα σε δάση, τα ευχάριστα ξύλινα εστιατόρια για μια σύντομη στάση, παρά τα τεράστια τσιμεντένια καφέ με υπηρεσίες που θυμίζουν εστιατόρια αυτοκινητόδρομου. Επίσης, οι τιμές των καρτών αναβατήρων στην Αυστρία είναι γενικά 10-20% χαμηλότερες.

Οι προάγγελοι της τεχνικής του σκι κατάβασης όπως το απολαμβάνουμε σήμερα ουσιαστικά αναπτύχθηκαν σε εκείνους τους μικρούς λόφους κοντά στη Βιέννη. Ο πρωτοπόρος Mathias Zdarsky ανέπτυξε την τεχνική αυτή το 1905 από το Νορβηγικό Telemark, που είχε εφευρεθεί 40 χρόνια νωρίτερα και τη δίδαξε σε χιλιάδες ανθρώπους. Μέσα στα επόμενα χρόνια, η τεχνική του Arlberg εμφανίστηκε στο St Anton, εφευρέθηκε αυτή τη φορά από τον Johann "Hannes" Schneider, ο οποίος ανέπτυξε περαιτέρω το σκι κατάβασης και κατέστησε το σκι δημοφιλές παγκοσμίως. Ο Schneider εμφανίστηκε σε ταινίες της εποχής και πήγε την εφεύρεσή του στην Ιαπωνία, προτού μεταβεί στην Αμερική όταν του ζητήθηκε να υποστηρίξει τους Ναζί. Αντ' αυτού, βοήθησε στην εκπαίδευση της ορεινής μεραρχίας του Αμερικάνικου στρατού, από τον οποίο βετεράνοι στρατιωτικοί βρέθηκαν με τη σειρά τους πίσω από την μεταπολεμική ανάπτυξη των περιοχών για σκι στις Δυτικές πολιτείες ΗΠΑ, όπως το Κολοράντο.